De kleine strijdertjes, zo worden ze genoemd de Cane Corso pups van Earth Angel’s Kennel. Ik mocht ze fotograferen, en hier lees je hun verhaal.
Toen ik hoorde dat deze kleintjes naar Nederland zouden komen, en het gastgezin bij mij in de buurt was plande ik snel een datum: wat wilde ik ze graag ontmoeten en fotograferen!
Toen ik vroeg of er nog speciale wensen waren met betrekking tot de foto’s vertelde de fokster dat ze graag zou willen dat ze liefde en plezier (precies zoals de pups zijn) uitstraalde. En wat denken jullie is dit gelukt?
Ik heb het verhaal van deze pups gevolgd vanaf een afstandje, want ze zijn in Hongarije geboren, waar ze met veel liefde welkom werden geheten op deze wereld. Helaas kreeg het nest veel te verduren, en maar 7 strijdertjes sloegen zich door een periode van heftige ziekte heen.
Hieronder lees je het verhaal, geschreven door de fokster. Uit haar woorden blijkt de liefde voor haar pups, en hopelijk kan er straks veel vreugde en troost worden gevonden in het feit dat deze kleintjes een gouden mandje hebben gekregen, en nu echt aan hun leven kunnen gaan beginnen.
Bianca vertelt (http://earthangelskennel.com/het-verhaal-van-de-dappere-pups) :
“Op 16 november 2017 zijn ze op deze aarde gekomen. Acht knappe dames en drie knappe heren, elf wonderlijke zieltjes werden geboren. Jullie mama was blij met jullie en heeft jullie met open pootjes verwelkomd. In de eerste paar weken ging het allemaal erg voorspoedig. Helaas verslikte kleine Surya zich, waardoor ik meer dan een week lang elke dag met haar naar de dierenarts moest voor behandeling. Hier is het waarschijnlijk fout gegaan. Kort daarop gingen de pupjes aan de diarree. Zelfs overgeven en bloed kwamen er aan te pas. Ik ging meteen met ze naar de dierenarts en ze kregen allerlei behandelingen. Ze leken allemaal weer goed op te knappen. Toen met de kerst ging het helemaal fout. Ik heb beide kerstdagen met de kleintjes bij de dierenarts gezeten. Vele prikjes en zelfs infusen om te zorgen dat ze niet uitdroogden. Wat ware mijn kleintjes sterk en ze werkten zo goed mee! Geen gepiep of wat dan ook kwam er uit hun keeltjes.
Na de kerst leek het weer beter te gaan, tot begin januari de bom insloeg. Het ging heel slecht met de kleine Cerridwen. Ondanks behandelingen en intensieve zorg van mij overleed ze in het midden van de nacht in mijn handen. De volgende dag ben ik met haar tien broertjes en zusjes naar de dierenarts gegaan en heb geeist dat ze allemaal werden opgenomen. Dit gebeurde ook. Daar bleek dat het de gevreesde ziekte parvo was. In de omgeving bleek een epidemie te heersen. Ondanks het feit dat al mijn honden goed zijn geënt, kon de bescherming van de moedermelk hier helaas niet tegenop. Naar alle waarschijnlijkheid heeft Surya het virus meegekregen bij het bezoek aan de dierenarts.
Toen ik die middag thuiskwam heb ik mijn geliefde Cerridwen een mooi grafje gegeven. De tranen bleven komen. Niet alleen om het verlies van haar, ook de angst dat haar broertjes en zusjes het niet zouden redden was enorm groot. Statistisch gezien overlijdt 99% van de pups na een besmetting met parvo. Zij die het wel redden zijn oersterk en zullen het nooit meer kunnen krijgen. Ware krijgers die alles aankunnen zijn het dan.
Het was voor mij heel moeilijk om de kleintjes daar achter te laten. Ze kregen meerdere infusen per dag om het vochtgehalte goed te houden (uitdroging is het grootste risico), vitamines, diarreeremmers, middelen tegen het overgeven, antibiotica, enz. Ze knokten met alles wat ze hadden voor hun leven. Elke dag ging ik bij ze langs. Ze leken zo zwak de eerste dagen. Toen ik op dag drie kwam kijken hoorde ik dat het meisje dat ik wilde houden, Durga was overleden. Ik was zo intens verdrietig. Ik had zoveel mooie plannen met haar en had nooit verwacht dat zij nu al zou gaan. Surya lag om een warmte deken te vechten voor haar leven. Ze was helemaal uitgemergeld, maar gaf niet op. Ik heb toen besloten haar te laten gaan. In mijn handen blies ze haar laatste adem uit. Op die dag verloren Zahra (mijn beste vriendin waar Surya zou gaan wonen) en ik onze pupjes. Dit was zo ontzettend verdrietig. Ik heb de kleintjes ’s middags samen met de buikjes tegen elkaar begraven bij hun kleine zusje Cerridwen. Mama Kali was er weer bij, net als bij Cerridwen. Het was heel indrukwekkend om te zien hoe ze afscheid nam van haar kinderen.
Voor mijn verdriet en het rouwen om deze drie kleintjes was geen tijd. Ik moest sterk blijven en vechten voor en met mijn baby’s. De volgende dag bleek het met de meeste kleintjes beter te gaan. Alleen Rhiannon was nog heel erg ziek. De dag erna leek het iets beter te gaan met Rhiannon. Kleine Ishtar begroette me weer vrolijk en Yemanya stond ook voor aan het hek. Horus en Odin leken ook al weer wat de oude te worden!
Toen was het ochtend en kreeg ik het droevige bericht dat Rhiannon over de regenboogbrug was gegaan. Dit raakte me zo diep… Nadat ik bij de dappere krijgers geweest was om te zien dat ze zich al weer veel beter voelden, nam ik haar mee naar huis en heb ik haar bij haar drie zusjes begraven. Hoe verdrietig dit ook was, het voelde fijn om ze een mooie plekje te geven. Ik heb op dat moment uitgesproken dat er geen kleintjes meer zouden gaan overlijden. Gelukkig is dat ook niet meer gebeurd!
“Ishtar, Yemanya, Odin en Horus hebben al bijna een dag geen behandeling gehad”, hoorde ik toen ik de volgende dag aankwam bij de dierenarts. Ze mochten al heel snel naar huis zeiden ze! Wat was ik blij!!!! In de dagen daarna krabbelde de rest (Eros, Isolde & Epona) ook weer op en na een intense week mocht ik ze weer in mijn armen sluiten en nam ze mee naar huis. het was nog goed oppassen en ze hadden nog heel veel zorg nodig, maar mijn kleine baby’s hebben laten zien hoe sterk en bijzonder ze zijn.
In al die tijd ben ik geen moment bezig geweest met het zoeken van goede huisjes. Mijn eerste prioriteit was dat ze eerst allemaal gezond en sterk gingen worden. Dat is waar ik voor ben gegaan en dit is gebeurd. Ik ben er zo dankbaar voor dat deze zeven wondertjes op deze aardbol mochten blijven!
In de 2 maanden erop heb ik er alles aan gedaan om de weerstand van de kleintjes te verhogen en ze sterker te maken. Odin is rond 10 weken vertrokken naar mijn dierbare vriendin Zsuzsanna, die me enorm heeft bijgestaan en me staande heeft gehouden. Eros was voorbestemd voor mijn geliefde vriendin Jolanda in België.
Ik heb heel hard nagedacht wat ik wilde voor de kleintjes en ben Jolanda heel dankbaar voor wat ze me toen heeft aangeboden. Laat de kleintjes bij mij komen hier in Lommel en ik ga je helpen om goede huisjes voor ze te vinden. Zo gezegd, zo gedaan.
Inmiddels zijn de kleintjes in België en klaar om met hun geweldige persoonlijkheden de wereld te verblijden. Ze hebben laten zien dat ze ware ‘Earth Angel’s’ zijn en ik weet zeker dat ze een hele hoop mensen gelukkig gaan maken met hun liefde en hun grappen en grollen.
In dankbaarheid sluit ik af…‘Don’t be sorry it ended, be grateful it happened ❤’ “
Denk jij dat jij een van deze 5 geweldige beestjes een geweldig thuis kan bieden? Neem dan contact op met Bianca van Earth’s Angels Kennel, zij zal je in contact brengen met het opvanggezin waar ze nu verblijven, net over de Belgische grens.
De pups zijn nu 4 maanden oud en er is nog 1 reutje beschikbaar (de grijze) en 4 teefjes.
TySy Fotografie 